Prowadzone jest dochodzenie, a nie śledztwo. To istotne w kontekście przepisów prawa, bo prokuratura nadzorująca śledztwo może, np. kierować do sądu wnioski o zastosowanie środków zabezpieczających postępowanie. Jak choćby o areszt. W tej sprawie, jak na razie, nikogo nie zatrzymano. Kojec zagroda dla psa - Dla gryzoni i królików > Klatki, akwaria, kojce. Allegro Smart! darmowa dostawa. darmowy zwrot. Kup Kojec Zagroda dla Psa w Klatki i kojce dla psów - Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów i 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji. Kup Teraz! Quizy dzięki którym Twoje dzieci będą mogły w ciekawy dla nich sposób doskonalić naukę czytania. | Quizy, zgadywanki i zabawy dla siedmiolatków, dzięki którym Twoje dziecko rozwinie i pogłębi swoją wiedzę na temat otaczającego go świata! Najnowsze quizy w dziale: Nauka czytania | Quizy dla 7-latków. Jak wszystkie jego odpowiedniki, jesienią Grizzly, karmi się twardą, a zimą spada do hibernacji. Największe zwierzę tej strefy jest słusznie podjęte w celu rozważenia roślinożerców. Masa męskiej osoby przychodzi czasami na tonę. W przypadku niebezpieczeństwa prędkość do sześćdziesięciu km / h. Kajman żółw. Charakterystyczne dla tych regionów są zwłaszcza małpy, które zwinnie poruszają się w koronach drzew. W Afryce zaobserwować można goryle i szympansy, w Azji orangutany, a w Ameryce Południowej kapucynki i pigmejki. Do ich naturalnych wrogów należą drapieżne koty - lamparty, jaguary czy oceloty. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech populacji zwierząt w Australii jest duża liczba torbaczy. Są to ssaki, które noszą swoje młode w torbie, a Australia jest domem dla ponad 60% światowych gatunków torbaczy. Niektóre z najbardziej znanych to kangury, walabie, koale i wombaty. Ostatnie wymieranie. Powstrzymać wielkie znikanie gatunków! Udało nam się przyspieszyć naturalne tempo wymierania gatunków od 100 do 1000 razy. Ciekawe, czy równie dobrze wyjdzie nam przyspieszanie odbudowy różnorodności życia po obecnej katastrofie. Kości, zęby, rogi i parę włosów. No, jeszcze legenda. Zespół zabytkowy w Zacatecas: K: 1993 Malowidła naskalne w Sierra de San Francisco: K: 1993 Pierwsze XVI-wieczne klasztory na zboczach wulkanu Popocatépetl: K: 1994, 2021 Uxmal – miasto prekolumbijskie: K: 1996 Dzielnice zabytkowe w Santiago de Querétaro: K: 1996 Hospicio Cabañas w Guadalajarze: K: 1997 Strefa archeologiczna Paquimé w Ten północnoamerykański. wielki, szary niedźwiedź liczy od 3,5 do 3m wysokości, wazy 500 kg . Dziś rzadko jest spotykany w Kanadzie i na Alasce. W USA grozi mu wyginięcie, Żyje tam mniej niż 800 osobników. Prawdopodobnie w Meksyku już wymarł. Zwana inaczej kuguarem lub "amerykańskim lwem". Długość z ogonem od 3,65 m do 2,5 m, a II Gołańcz. Romantyczne ruiny zamku w Gołańczy posiadają w sobie o wiele więcej oryginalnej substancji niż poznański odpowiednik. Jest to jeden z bardziej rozpoznawalnych zabytków średniowiecza północnej Wielkopolski, powstał zapewne w drugiej połowie XIV wieku w miejscu wcześniejszej osady lub dworu Pałuków. yXDE. Zagroda Pokazowa Zagroda Zwierząt została założona w kwietniu 1977 roku. Utworzenie zagrody żubrów wynikało ze wzrostu populacji żubra i konieczności tworzenia nowych, rozproszonych ośrodków hodowlanych. Zagroda zlokalizowana jest w 20-ha kompleksie leśnym przylegającym do parku. Żyją w niej żubry, koniki polskie, daniele i dziki. Jest to tzw. zagroda dzienna, gdzie oglądanie zwierząt możliwe jest od świtu do zmierzchu przez cały rok. Hodowle i zagrody żubrów w Polsce W Polsce występuje najwięcej żubrów w skali całego świata. Pod koniec 2012 roku w polskich hodowlach znajdowało się 1299 żubrów. Informacje te pochodzą z danych przekazywanych do redakcji „Księgi rodowodowej żubrów”. Wszystkie żubry rodzące się w zagrodach wpisywane są indywidualnie do „Księgi rodowodowej żubrów”, a w stadach wolnych rejestruje się jedynie liczbę zwierząt. Każdy żubr ma w księdze swój numer i imię, wpisuje się jego datę i miejsce urodzenia, numery rodowodowe i imiona rodziców oraz wszystkie informacje o przewożeniu osobnika między różnymi ośrodkami. Każdej hodowli „przydziela się” litery rozpoznawcze. W Polsce imiona żubrów linii białowieskiej urodzonych w hodowlach zagrodowych rozpoczynają się od liter „Po”. Stada wolnościowe w Polsce: - Puszcza Białowieska – na terenie Białowieskiego Parku Narodowego, nadleśnictw: Browsk, Białowieża, Hajnówka - Puszcza Borecka – na terenie nadleśnictw Borki i Czerwony Dwór - Puszcza Knyszyńska – na terenie nadleśnictw: Krynki, Supraśl, Waliły, Żednia oraz Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej - Bieszczady – na terenie nadleśnictw: Baligród, Lutowiska, Stuposiany, Komańcza, Cisna, Lesko oraz Bieszczadzkiego Parku Narodowego - województwo zachodniopomorskie – na terenie nadleśnictw: Mirosławiec, Wałcz, Dobrzany, Drawsko, Łobez Stada w ośrodkach zamkniętych: - Białowieża – Ośrodek Hodowli Żubrów Białowieskiego Parku Narodowego - Niepołomice – Ośrodek Hodowli Żubrów Nadleśnictwa Niepołomice - Pszczyna – Rezerwat „Żubrowisko” i Ośrodek Edukacji Ekologicznej „Pszczyńskie Żubry” - Smardzewice – Ośrodek Hodowli Żubrów Kampinoskiego Parku Narodowego - Gołuchów – Pokazowa Zagroda Zwierząt Ośrodka Kultury Leśnej w Gołuchowie - Międzyzdroje – Zagroda Żubrów Wolińskiego Parku Narodowego Biologia żubra Żubr (Bison bonasus L.) to największy ssak Europy. Wspólnie z bizonem należy do rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla), rodziny pustorogich (Bovidae), rodzaju Bison. Przodkowie żubra i bizona zamieszkiwali niegdyś rejony północno-wschodniej Azji, skąd wyemigrowali do Europy i Ameryki Północnej. Po ostatecznym rozdzieleniu obu gatunków (ponad 10 tys. lat temu), do którego doszło na skutek zalania lądowego przejścia pomiędzy Azją i Ameryką, w Europie wykształciły się dwa podgatunki żubra: żubr nizinny – białowieski oraz żubr kaukaski. W Ameryce natomiast powstały dwa podgatunki bizona: bizon preriowy oraz bizon leśny. Historia żubrów związana jest z kontynentem europejskim. W dawnych wiekach gatunek ten zamieszkiwał rozległe lasy pokrywające ówczesną Europę. Dorosły samiec (byk) waży od 600 do 700 kg. Żubry żyjące w warunkach hodowli rezerwatowej mogą osiągać większe masy ciała (maksymalna waga byka to 920 kg). Samica (krowa) jest mniejsza i waży od 400 do 540 kg. Samce mierzą w kłębie od 158 do 188 cm, samice od 137 do 163 cm. Żubr jest roślinożercą. Podstawą diety żubra są trawy i rośliny zielne. Zjada też korę, młode pędy i liście. Jego pokarm stanowią również żołędzie i owoce buka. W mroźne i śnieżne zimy żubry muszą być dokarmiane. Celem dokarmiania jest zapewnienie dobrej kondycji zwierząt oraz zmniejszenie niekorzystnego oddziaływania żubrów na las. Żubr jest zwierzęciem żyjącym w stadzie. Dorosłe krowy, cielęta oraz młodzież obu płci tworzą grupy mieszane. Starsze byki wiodą raczej samotniczy tryb życia. Dołączają do grup w okresie rui samic. Byki mogą żyć do 20 lat, żubrzyce żyją dłużej - do 25 lat. Na wolności żubry przeważnie żyją krócej niż w hodowlach zamkniętych. Spowodowane jest to dostatkiem pasz. Żubry dojrzewają płciowo w wieku 3-4 lat. Sezon rozrodczy przypada na okres od sierpnia do września. Ciąża trwa średnio 264 dni (od 260 do 270). Cielęta rodzą się w maju/czerwcu. W ośrodkach zamkniętej hodowli żubrów okresy te mogą być rozszerzone. Żubry na świecie Żubr występował pierwotnie na obszarze prawie całej Europy. W czasach historycznych można go było spotkać w zachodnich i środkowych rejonach naszego kontynentu. Na wschodzie granicą występowania były góry Kaukazu. W tym okresie wyróżniano trzy podgatunki: - żubr nizinny - żubr kaukaski - żubr węgierski W Anglii żubr przetrwał do VI wieku, do XII wieku w Szwecji, a do XV wieku we Francji. W Siedmiogrodzie żubr węgierski był do końca XVIII wieku. Żubry nizinne w Prusach Wschodnich utrzymały się do połowy XVIII wieku. W tym okresie występowały jeszcze w Saksonii i w kilku leśnych kompleksach Polski. Ostatnią ostoją tego podgatunku była Puszcza Białowieska. Wg „Księgi rodowodowej żubrów” w 2011 roku na świecie żyły 4063 żubry, które współcześnie występują - w hodowlach zamkniętych i otwartych - w następujących krajach: Polska, Niemcy, Białoruś, Rosja, Ukraina, Czechy, Słowacja, Rumunia, Litwa, Dania, Szwecja, Estonia, Finlandia, Francja, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Wielka Brytania, Portugalia, Macedonia, Serbia, Hiszpania, Szwajcaria, Irlandia, Holandia, Włochy, Austria, Łotwa, Węgry, Mołdawia, Brazylia, Kanada. Wiodącą rolę w restytucji żubrów na świecie odgrywa Polska. W artykule wykorzystałam teksty z tablic informacyjnych. Przeczytaj także: - Wizyta pełna odkryć – Pleszew Kategorie Kategoria: Gady Data dodania: maja 14, 2021 Świerszcze są najpopularniejszymi zwierzętami karmowymi używanymi przez terrarystów. Szybko się mnożą, mają stosunkowo niską cenę, a gdy się przestrzega kilku zasad, to łatwo się je utrzymuje. Dzięki swojej ruchliwości, większość zwierzaków jest zainteresowana pogonią za hodowane gatunki to:Świerszcz kubański Gryllus assimilis – rozprzestrzeniony w Ameryce Środkowej (Karaiby), Południowej (Brazylia), Północnej (Meksyk i południowe stany USA). Osiąga wielkość 2-3 cm. Posiada jasnobrązowe ubarwienie z brązowo – czerwonawymi plamami na głowie i kilkoma poprzecznymi paskami. Składa do około 250 jajek. Jest bardziej cichy od innych świerszczy, a także najmniej skoczny. Za to jeśli chodzi o kanibalizm, możemy go postawić na 3 miejscu (3/4) wśród najczęściej hodowanych bananowy Grylloides sigillatus – drugi, najpopularniejszy świerszcz karmowy. Osiąga wielkość 1,8-2 cm. Posiada jasnobrązowe, bądź kremowe ubarwienie z paskowanym wzorkiem. Dość charakterystyczną cechą są bardzo długie czułki, nawet dwa razy dłuższe od samego ciała owada, a także bardzo długie cerci i pokładełko. Występuje u nich wyraźny dymorfizm płciowy, samce mają krótkie skrzydła, a samice nie mają ich wcale. Kanibalizm na poziomie 4 – rzadko do niego dochodzi. Bardzo płodny i odporny gatunek – samice potrafią złożyć nawet do 1000 jajek. Ma najmniej chityny i jest najbardziej skoczny z pośród omawianych gatunków. Najbardziej polecany do skarmiania śródziemnomorski Gryllus bimaculatus – występuje na obszarach śródziemnomorskich, w Afryce i Azji. Dorasta do 35 mm długości. Samce są czarne, a samiczki najczęściej rudobrązowe. Na skrzydłach mają dwie jaśniejsze plamy. Kanibalizm na poziomie 1 – zjadają się dość często. Nie są tak głośne jak bananowe świerszcze. Posiadają twardą chitynę, dlatego też nie są polecane dla gadów i skorpionów. Można podawać je domowy Acheta domesticus – rozprzestrzeniony w północnej Afryce, spotykany także w Europie. Osiąga wielkość 15-25 mm. Posiada długie czułki, ciemne pasy poprzeplatane z jasnymi na głowie, silne żuwaczki. Dobrze wykształcone uda pozwalają na wykonywanie dalekich skoków. Kanibalizm na poziomie 3. Samica składa około 200-300 jajeczek. Nie jest polecany dla delikatnych, mało ruchliwych stworzeń ze względu na silny aparat i utrzymywanieJest kilka sposobów na hodowanie świerszczy. Pierwszy z nich dotyczy jedynie przetrzymywania tych owadów przez kilka, kilkanaście dni do późniejszego skarmienia. Przeznaczamy do tego celu plastikowe pudełko bądź szklane terrarium. Robimy w nim wentylację w postaci blaszki o drobnych oczkach przyklejonej do wyciętej w pokrywce dziurze. Ważne żeby pudełko nie było za małe, gdyż wtedy utrudnione jest utrzymywanie czystości, odpowiedniej wilgotności i wentylacji. Dodatkowo, gdy świerszcze będą miały za małą powierzchnię życiową, zaczną się nawzajem eliminować i zjadać. Dla 10-20 świerszczy wystarczy 5l pojemnik. Dla 30-60 świerszczy – 15l pojemnik, dla 100-200 świerszczy – 50l pojemnik itp. Do utrzymywania małej ilości świerszczy, nie potrzebujemy dawać żadnego podłoża, a jedynie wytłaczanki po jajkach, które zwiększają powierzchnię życiową owadów. Dla większej ilości, warto dać podłoże – trociny, pellet drewniany lub podłoże kukurydziane. Wchłoną one nadmiar wilgoci z pudełka i ograniczą powstawanie nieprzyjemnych zapachów. Jako źródło wody podajemy kawałek jabłka, cukinii, papryki czy też marchewki, która najwolniej się psuje. Należy pamiętać, że źródło wody wymieniamy codziennie. Do jedzenia możemy sypnąć troszkę płatków owsianych i pokarmu płatkowanego wysokobiałkowego dla ryb w celu ograniczenia kanibalizmu spowodowanego deficytem białka. Pamiętajmy, żeby codziennie sprzątać owadom. Należy wyciągać martwe osobniki, usuwać spleśniałe jedzenie. Nie można dopuszczać do skraplania się wody na ściankach pojemnika, gdyż to prosta droga do pleśni i zmasowanego ataku sposób dotyczący już rozmnożenia świerszczy, polega na wysypaniu w większym pojemniku (około 50 l i wzwyż) 2-3 cm mieszanki piasku, ziemi lub włókna kokosowego zmielonego. Podłoże dokładnie mieszamy, następnie zwilżamy i utrzymujemy stale wilgotne. Do jednej miseczki dajemy świeże jedzenie, codziennie wymieniane. Do drugiej dajemy suche pożywienie w postaci płatków owsianych, płatków dla rybek. Wpuszczamy kilkanaście świerszczy w przewadze samic. Po napełnieniu się jajami, zostaną zapłodnione przez samce. Następnie będą szukać dogodnego miejsca do złożenia jaj. Po dwóch tygodniach wylęgają się młode. Nie polecam tej metody, gdyż trudno w niej o utrzymanie czystości, podłoże może z tego powodu szybko zapleśnieć. Jej plusem jest fakt, że owady spełniają swoją potrzebę kopania w podłożu na całej powierzchni sposób, przeze mnie wypróbowany i sprawdzony ma dwa warianty. Pierwszy to umieszczenie świerszczy bez podłoża jedynie z wytłaczankami, miseczką na jedzenie mokre, suche, miseczką z hydrożelem oraz pojemnikiem wyłożonym ziemią czy też zmielonym włóknem kokosowym o grubości 2-3 cm. Drugi wariant wygląda tak samo z tą różnicą, że wysypujemy podłoże ( trociny, żwirek kukurydziany około 1-2 cm). Do momentu wyklucia się świerszczy, w pierwszym wariancie bez podłoża, łatwiej się sprząta. Po prostu łapiemy świerszcze co tydzień – wysypujemy nieczystości, wkładamy świeże wytłaczanki. W drugim wariancie co 2 tygodnie sprzątamy. Łapanie świerszczy jest utrudnione, zwłaszcza gdy się wyklują młode. Dlatego stosuję metodę kombinowaną. Przez pierwsze 2-3 tygodnie, świerszcze są utrzymywane wariantem drugim. Następnie przekładam pojemnik z ziemią i jajkami do świeżego pudełka bez podłoża z wytłaczankami. Sprzątam grupce świerszczy do rozmnażania i wkładam nowy pojemnik z ziemią. Gdy z pudełka z jajkami zaczną się wylęgać młode, wstawiam miseczki z hydrożelem i pokarmem. Trzeba pamiętać o częstym sprzątaniu, aby nie zalęgły się Jeśli nie mamy hydrożelu, można dawać same warzywa, które codziennie Pojemnik z ziemią utrzymujemy stale w Żeby zapobiec wyjadaniu jaj, kładziemy drobną siateczkę do Świerszcze bananowe najlepiej nadają się do rozmnożenia, jeśli potrzebujemy wylęgu. Wykluwa się przeważnie dużo młodych, nawet do 1000 sztuk (w zależności jak długo trzymaliśmy pojemnik u dorosłych świerszczy oraz ile tam złożyły jaj). Nie mają również tendencji do kanibalizmu, więc możemy utrzymywać dorosłe sztuki z Świerszcze śródziemnomorskie wydzielają niemiły zapach. Są za to bardziej odporne od innych na niesprzyjające Do krótkiego przetrzymywania świerszczy wystarczy temperatura pokojowa oraz 40 % Do rozmnażania świerszczy oraz dla wylęgu, potrzebujemy wyższych temperatur około 27-28 stopni i wyższej wilgotności dla młodych. Możemy zastosować matę grzewczą, kabel lub po prostu żarówkę Wylęg karmimy większą ilością białkowego pokarmu ( płatki dla rybek, sproszkowana karma dla psa), aby ograniczyć wzajemne zjadanie się ( bananowe zjadają się jedynie sporadycznie)Słowniczek:cerci – przysadki odwłokowe (dwa podłużne elementy wystające z odwłoka)aparat gryzący – żuwaczki (mordka świerszcza)pokładełko – długi, pojedynczy element wystający z odwłoka u dorosłej samicy świerszcza, służący do składania jajeczek w podłożuhydrożel – biały proszek, który po rozmieszaniu z wodą ( miękką, przefiltrowaną) tworzy przezroczystą strukturę o charakterze galaretki Można kupić również gotowy hydrożel w sklepach do przetrzymywania świerszczy dostępny pod linkiem --> KLIK Zagroda Dla Zwierząt - Wyniki wyszukiwania dla zdjęć i ilustracjiWyświetl filmy dla zagroda dla zwierzątPrzeglądaj dostępne zdjęcia i obrazy (46 866) dla słowa kluczowego zagroda dla zwierząt lub rozpocznij nowe wyszukiwanie, aby znaleźć więcej zbiorów zdjęć i wyniki Głęboko w amazońskich lasach deszczowych żyją dwa zielone ptaki. Manakin śnieżnobiały, ma na głowie plamę bieli. Manakin opalowy wygląda bardzo podobnie. Ale korona tego gatunku może wydawać się biała, niebieska lub czerwona w zależności od światła. To „jak tęcza” – mówi Alfredo Barrera-Guzmán. Jest on biologiem na Autonomicznym Uniwersytecie Jukatanu w Mérida, Meksyk. Univ. of Toronto Scarborough Pierścienie z głowy manakina opalowego mogą pojawiać się niebieskie, białe lub czerwone w zależności od światła (po lewej). Manakin śnieżnobiały ma białe pióra korony (w środku). Mieszaniec tych dwóch gatunków, manakin złotokoroniasty, rozwinął żółtą głowę (po prawej). Tysiące lat temu te dwa gatunki ptaków zaczęły kojarzyć się ze sobą. Potomstwo początkowo miało korony, które były matowe, biało-szare, podejrzewa Barrera-Guzmán. Ale w późniejszych pokoleniach niektóre ptaki wyhodowały żółte pióra. Ten jaskrawy kolor sprawił, że samce były bardziej atrakcyjne dla samic. Te samice mogły preferować kojarzenie z żółto-czapkowane samców, a nie snow-czapkowane lub opal-korona samców. W końcu te ptaki stały się wystarczająco oddzielone od dwóch oryginalnych gatunków, aby być ich własnym, odrębnym gatunkiem: manakin złotokorona. Jest to pierwszy znany przypadek hybrydowego gatunku ptaka w Amazonii, mówi. Zwykle różne gatunki nie łączą się w pary. Ale kiedy to robią, ich potomstwo będzie tym, co nazywa się hybrydami. Cząsteczki DNA w każdej komórce zwierzęcia zawierają instrukcje. To one określają, jak zwierzę wygląda, jak się zachowuje i jakie dźwięki wydaje. Kiedy zwierzęta łączą się w pary, ich młode otrzymują mieszankę DNA rodziców. I mogą skończyć z mieszanką cech rodziców. Jeśli rodzice są z tego samego gatunku, ich DNA jest bardzo podobne. Ale DNA pochodzące od różnych gatunków lub grup gatunków będzie miało więcej odmian. Potomstwo mieszańca otrzymuje więcej różnorodności w DNA, które dziedziczy. Co się więc dzieje, gdy DNA dwóch grup zwierząt miesza się w mieszańcu? Istnieje wiele możliwych rezultatów. Czasami hybryda jest słabsza od rodziców, lub nawet nie przeżywa. Czasami jest silniejsza. Czasami zachowuje się bardziej jak jeden z gatunków rodzicielskich niż drugi. A czasem jej zachowanie mieści się gdzieś pomiędzy tymi u każdego z rodziców. Naukowcy próbują zrozumieć, jak ten proces – zwany hybrydyzacją (HY-brih-dih-ZAY-shun) – przebiega. Hybrydowe ptaki mogą podjąć nowe trasy migracji, odkryli. Niektóre hybrydowe ryby wydają się bardziej podatne na ataki drapieżników. A nawyki godowe gryzoni mogą wpływać na to, co może jeść ich hybrydowe potomstwo. Maya Faccio; Fabio Olmos; Alfredo Barrera Dwa gatunki ptaków, manakin śnieżny (po lewej) i manakin opalowy (po prawej), połączyły się w pary, tworząc hybrydy. Mieszańce te ostatecznie stały się własnym gatunkiem, manakinem złocistokoronowym (w środku). Mądrze hybrydyzować? Hybrydyzacja zdarza się z wielu powodów. Na przykład, terytorium dwóch podobnych typów zwierząt może się pokrywać. Dzieje się tak w przypadku niedźwiedzi polarnych i niedźwiedzi grizzly. Członkowie tych dwóch grup zwierząt łączą się w pary, tworząc niedźwiedzie hybrydy. Gdy klimat się zmienia, siedlisko gatunku może się zmienić na nowy obszar. Zwierzęta te mogą napotkać inne, podobne gatunki. Te dwie grupy mogą się łączyć przez przypadek. Na przykład badacze znaleźli hybrydy południowych wiewiórek latających i północnych wiewiórek latających. Gdy klimat się ocieplił, południowe gatunki przeniosły się na północ i połączyły się z innymi gatunkami. Gdy zwierzęta nie mogą znaleźć wystarczającej liczby partnerów z własnego gatunku, mogą wybrać partnera z innego gatunku. „Trzeba jak najlepiej wykorzystać sytuację” – mówi Kira Delmore. Jest ona biologiem w Max Planck Institute for Evolutionary Biology w Plön, Niemcy. Naukowcy zaobserwowali to w przypadku dwóch gatunków antylop w południowej Afryce. Kłusownicy przerzedzili populacje gigantycznych antylop sobolowych i antylop rudych. Później te dwa gatunki rozmnażały się ze sobą. Ludzie mogą nieświadomie stwarzać okazje do hybrydyzacji. Mogą umieścić dwa blisko spokrewnione gatunki w tej samej zagrodzie w zoo. Albo jak miasta się rozwijają, miejskie gatunki mogą coraz częściej spotykać się z wiejskimi. Ludzie mogą nawet przypadkowo lub celowo wypuszczać zwierzęta z innych krajów do nowych siedlisk. Te egzotyczne gatunki mogą teraz spotkać i kojarzyć się z rodzimymi zwierzętami. Wiele zwierząt hybrydowych jest sterylnych. Oznacza to, że mogą one być w stanie kojarzyć się, ale nie będą tworzyć potomstwa. Na przykład muły są hybrydowym potomstwem koni i osłów. Większość z nich jest bezpłodna: dwa muły nie mogą stworzyć więcej mułów. Tylko koń łączący się z osłem może stworzyć kolejnego muła. Różnorodność biologiczna jest miarą liczby gatunków. W przeszłości wielu naukowców zakładało, że hybrydyzacja nie jest dobra dla bioróżnorodności. Jeśli produkowano wiele hybryd, dwa gatunki rodzicielskie mogły połączyć się w jeden. To zmniejszyłoby różnorodność gatunków. Dlatego właśnie „hybrydyzacja była często postrzegana jako coś złego” – wyjaśnia Delmore. Ale hybrydyzacja może czasem zwiększyć bioróżnorodność. Hybryda może być zdolna do jedzenia określonego pokarmu, którego nie może jeść jej gatunek macierzysty. Może też rozwijać się w innym siedlisku. W końcu może stać się swoim własnym gatunkiem, jak manakin złotokoroniasty. A to zwiększyłoby – a nie zmniejszyło – różnorodność życia na Ziemi. Hybrydyzacja, konkluduje Delmore, jest „właściwie siłą twórczą.” Pójście własną drogą Mieszańce mogą różnić się od swoich rodziców na wiele sposobów. Wygląd to tylko jeden z nich. Delmore chciała wiedzieć, jak mieszańce mogą zachowywać się inaczej niż ich rodzice. Przyjrzała się ptakowi śpiewającemu zwanemu drozdem Swainsona. Z biegiem czasu gatunek ten podzielił się na podgatunki. Są to grupy zwierząt z tego samego gatunku, które żyją na różnych obszarach. Jednak, gdy napotykają się nawzajem, nadal mogą się rozmnażać i produkować płodne młode. Jednym z podgatunków jest drozd rusałkowy, który żyje na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych i Kanady. Jak sama nazwa wskazuje, ma czerwonawe pióra. Grzbiet oliwkowy ma zielonkawo-brązowe pióra i żyje dalej w głębi lądu. Ale te podgatunki pokrywają się wzdłuż Gór Nadbrzeżnych w zachodniej części Ameryki Północnej. Tam, mogą kojarzyć i produkować hybrydy. Jedna różnica między dwoma podgatunkami jest ich zachowanie migracji. Obie grupy ptaków rozmnażają się w Ameryce Północnej, a następnie zimą lecą na południe. Ale russet-backed drozdy migrują w dół zachodniego wybrzeża do ziemi w Meksyku i Ameryce Środkowej. Drozdy gąsiorkowate lecą przez środkowe i wschodnie Stany Zjednoczone, aby osiedlić się w Ameryce Południowej. Ich trasy są „super różne”, mówi Delmore. K. Delmore Naukowcy przymocowali malutkie plecaki (jak widać na tym ptaku) do hybrydowych ptaków śpiewających zwanych drozdami. Plecaki zawierały urządzenia, które pomogły badaczom śledzić trasy migracji ptaków. DNA ptaków zawiera instrukcje, gdzie lecieć. Które kierunki otrzymują hybrydy? Aby to zbadać, Delmore złapała hybrydowe ptaki w pułapkę w zachodniej Kanadzie. Umieściła na nich malutkie plecaki. Czujnik światła w każdym plecaku pomógł zarejestrować, dokąd ptaki się udały. Ptaki poleciały na południe do swoich zimowisk, niosąc plecaki podczas podróży. Następnego lata Delmore ponownie złapała niektóre z tych ptaków w Kanadzie. Z danych świetlnych czujników dowiedziała się, o której godzinie słońce wzeszło i zaszło w każdym punkcie ptasiej podróży. Długość dnia i czas południa różnią się w zależności od lokalizacji. To pomogło Delmore wydedukować ścieżki migracji ptaków. Niektóre hybrydy podążały z grubsza trasą jednego z rodziców. Ale inne nie podążały żadną z tych dróg. Leciały gdzieś pośrodku. Te wędrówki, choć, wziął ptaków nad nierównym terenie, takich jak pustynie i góry. To może być problem, ponieważ te środowiska mogą oferować mniej żywności, aby przetrwać długą podróż. Inna grupa mieszańców wziął oliwkowy trasa drozda gąsiorka na południe. Następnie powróciły drogą drozda rdzawoszyjego. Ale ta strategia może również powodować problemy. Zazwyczaj ptaki w drodze na południe uczą się wskazówek, które pomagają im w nawigacji z powrotem do domu. Mogą zauważyć punkty orientacyjne, takie jak góry. Ale jeśli wracają inną ścieżką, tych punktów orientacyjnych nie będzie. Jeden wynik: Migracja ptaków może trwać dłużej, aby zakończyć. Te nowe dane mogą wyjaśnić, dlaczego podgatunki pozostały oddzielne, mówi Delmore. Podążanie inną ścieżką może oznaczać, że hybrydowe ptaki mają tendencję do bycia słabszymi, kiedy docierają na tereny godowe – lub mają mniejszą szansę na przeżycie swoich rocznych podróży. Jeśli mieszańce przeżyłyby tak dobrze jak ich rodzice, DNA z dwóch podgatunków częściej by się mieszało. W końcu te podgatunki połączyłyby się w jedną grupę. „Różnice w migracji mogą pomagać tym osobnikom w utrzymaniu różnic” – podsumowuje Delmore. Zagrożenia ze strony drapieżników Czasami hybrydy mają inny kształt niż ich rodzice. A to może wpływać na to, jak dobrze unikają drapieżników. Anders Nilsson niedawno natknął się na to odkrycie. Jest on biologiem na Uniwersytecie Lund w Szwecji. W 2005 roku jego zespół badał dwa gatunki ryb o nazwie leszcz pospolity i płoć (nie mylić z owadem). Obie ryby żyją w jeziorze w Danii i migrują do strumieni w zimie. Do badania ich zachowania, Nilsson i jego koledzy wszczepili maleńkie elektroniczne tagi w rybach. Znaczniki te pozwoliły naukowcom śledzić ruchy ryb. Zespół użył urządzenia, które nadawało sygnał radiowy. Tagi, które odbierały sygnał, wysyłały z powrotem swój własny, który zespół mógł wykryć. Na początku zespół Nilssona był zainteresowany tylko płocią i leszczem. Ale badacze zauważyli też inne ryby, które wyglądały jak coś pomiędzy. Główną różnicą był ich kształt ciała. Oglądany z boku leszcz wydaje się mieć kształt rombu z wyższym środkiem niż końce. Płoć jest bardziej opływowa. Bliżej jej do smukłego owalu. Kształt trzeciej ryby plasował się gdzieś pomiędzy tymi dwoma. Christian Skov Dwa gatunki ryb, leszcz pospolity (po lewej) i płoć (po prawej), mogą łączyć się w pary, tworząc hybrydy (w środku). Kształt ciała hybrydy znajduje się gdzieś pomiędzy kształtami jej gatunków rodzicielskich. „Dla niewprawnego oka wyglądają one po prostu jak ryby” – przyznaje Nilsson. „Ale dla osoby zajmującej się rybami, są one ogromnie różne.” Płoć i leszcz musiały się kojarzyć, aby wyprodukować te ryby pośrednie, pomyśleli naukowcy. To uczyniłoby te ryby hybrydami. I tak zespół rozpoczął tagowanie tych ryb, too. Rybożerne ptaki zwane wielkie kormorany żyją w tym samym obszarze, co ryby. Inni naukowcy badali drapieżnictwo kormoranów na pstrągach i łososiach. Zespół Nilssona zastanawiał się, czy ptaki te zjadały również płoć, leszcza i hybrydy. Aron Hejdström Tutaj znajduje się grzęda dla ptaków zwanych kormoranami. Naukowcy odkryli, że ptaki te chętniej zjadały ryby hybrydowe niż którykolwiek z gatunków ryb rodzicielskich. Kormorany pożerają ryby w całości. Potem wypluwają niechciane części – w tym elektroniczne tagi. Kilka lat po tym, jak badacze oznaczyli ryby, odwiedzili miejsca gniazdowania i grzędowania kormoranów. Domy ptaków były dość obrzydliwe. „Wymiotowały i wypróżniały się wszędzie” – mówi Nilsson. „To nie jest ładne.” Ale poszukiwania badaczy były tego warte. Znaleźli wiele tagów ryb w bałaganie ptaków. A hybrydy okazały się radzić sobie najgorzej. Dla ich wysiłków, zespół znalazł 9 procent tagów leszcza i 14 procent tagów płoci. Ale 41 procent tagów hybryd również pojawił się w gniazdach. Nilsson nie jest pewien, dlaczego hybrydy są bardziej prawdopodobne, aby być spożywane. Ale może ich kształt czyni je łatwiejszymi celami. Jego kształt przypominający diament sprawia, że leszcz jest trudny do połknięcia. Opływowe ciało płoci pomaga jej szybko odpłynąć z dala od niebezpieczeństwa. Ponieważ hybryda jest pomiędzy, może nie mieć żadnej z tych zalet. Albo może hybrydy po prostu nie są bardzo inteligentne. „Mogłyby być głupie i nie reagować na zagrożenie ze strony drapieżnika” – mówi Nilsson. Pikantne kojarzenie Tylko dlatego, że naukowcy znajdują hybrydy, nie oznacza to, że te dwa gatunki zawsze będą się ze sobą rozmnażać. Niektóre zwierzęta są wybredne co do tego, których partnerów zaakceptują z innego gatunku. Marjorie Matocq badała tę kwestię u gryzoni zwanych szczurami leśnymi. Matocq jest biologiem na Uniwersytecie Nevady w Reno. Zaczęła studiować kalifornijskie szczury leśne w latach dziewięćdziesiątych. Matocq znalazła te stworzenia interesujące, ponieważ były one bardzo powszechne, ale naukowcy wiedzieli o nich tak mało. M. Matocq Szczur pustynny (na zdjęciu) czasami kojarzy się z podobnym gatunkiem zwanym szczurem Bryanta. Naukowcy odkryli, że wiele hybrydowego potomstwa prawdopodobnie ma ojca szczura pustynnego i matkę szczura Bryanta. W ostatnich badaniach, jej zespół skupił się na dwóch gatunkach: szczurze pustynnym i szczurze Bryanta. Oba żyją w zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Ale desert woodrats są mniejsze i zamieszkują suche obszary. Większe szczury Bryanta żyją w obszarach krzewiastych i zalesionych. W miejscu w Kalifornii, te dwa gatunki nakładały się na siebie. Zwierzęta tutaj były kojarzone i produkowały hybrydy, ale Matocq nie wiedział, jak powszechne to było. „Czy to tylko przypadek, czy dzieje się to cały czas?” zastanawiała się. Aby się tego dowiedzieć, badacze sprowadzili szczury leśne do swojego laboratorium. W każdym eksperymencie naukowcy umieszczali samicę pustynnego szczura lub szczura Bryanta na dole litery T. Następnie umieszczali samca pustynnego szczura i samca Bryanta w przeciwległych końcach góry litery T. Samce były skrępowane uprzężami. Samica może następnie odwiedzić jednego z mężczyzn i zdecydować, czy do mate. Kobiety pustynne woodrats prawie zawsze kojarzone z ich własnego gatunku, naukowcy znaleźli. Te samice mogły unikać szczurów drzewnych Bryanta, ponieważ te samce były większe i bardziej agresywne. Rzeczywiście, samce często gryzły i drapały samice. Ale samice Bryant’s woodrats nie przeszkadzało kojarzenie z samcami desert woodrats. Te samce były mniejsze i bardziej potulne. „Nie było aż tak dużego niebezpieczeństwa,” zauważa Matocq. Badacze podejrzewają, że wiele dzikich mieszańców ma ojca szczura pustynnego i matkę szczura Bryanta. To może być ważne, ponieważ ssaki, takie jak szczury leśne, dziedziczą bakterie od swoich matek. Bakterie te pozostają w jelitach zwierzęcia i nazywane są ich mikrobiomem (My-kroh-BY-ohm). Mikrobiom zwierzęcia może wpływać na jego zdolność do trawienia pokarmu. Pustynne i Bryant’s woodrats prawdopodobnie jedzą różne rośliny. Niektóre z tych roślin są toksyczne. Każdy gatunek mógł wyewoluować sposoby bezpiecznego trawienia tego, co wybrał do jedzenia. I ich mikrobiomy mogły ewoluować, aby odgrywać rolę w tym, jak również. Jeśli to prawda, mieszańce mogą mieć odziedziczone bakterie, które pomagają im trawić rośliny, które Bryant’s woodrats typowo konsumować. Oznacza to, że zwierzęta te mogą być lepiej przystosowane do jedzenia tego, co zjada szczur leśny Bryanta. Zespół Matocqa karmi teraz różne rośliny gatunkom rodzicielskim i ich mieszańcom. Badacze będą monitorować, czy zwierzęta chorują. Niektóre hybrydy mogą radzić sobie lepiej lub gorzej w zależności od ich mieszanki DNA i bakterii jelitowych. Co jest ekscytujące w hybrydach jest to, że można myśleć o każdym z nich „jak o małym eksperymencie”, mówi Matocq. „Niektóre z nich działają, a niektóre nie” .